Początkujący traderzy bardzo często wpadają w „podstawową pułapkę”, ponieważ próbują otworzyć pozycje wbrew panującemu trendowi, kierując się stereotypowymi wyobrażeniami o rynkach i wnioskami „niezależnych” analityków.
Na przykład, kiedy zaczął się trend niedźwiedzi, wielu spekulantów „go wykupiło”, ponieważ szczerze wierzyli, że niedobór metali szlachetnych powinien wywołać gwałtowny wzrost notowań. Nie udało się.
Jak działa strategia?
Strategie handlu przeciwnego do kierunku bieżącego trendu działają po silnych ruchach cen rynkowych i wykorzystują kierunek przeciwny do tych ruchów. Pozycje handlowe otwierane zgodnie z takimi strategiami wykorzystują korekcję zaobserwowaną po silnych trendach lub, przeciwnie, otwierają się po ruchach korekcyjnych w kierunku poprzedniej korekty trendu.
Najprostsza wersja strategii anty-trendowej to system transakcyjny, w którym sygnał kupna występuje, gdy wzrost ceny w stosunku do poprzedniego maksimum przekracza pewną minimalną niezbędną wartość. Inną wersją systemu anty-trendowego jest strategia oscylacyjna, w której sygnały są generowane, gdy oscylatory osiągną określone wartości graniczne. Różnica między tą strategią anty-trendową a systemem oscylacyjnym polega na tym, że w tym przypadku sygnały są wydawane bez czekania na odwrócenie oscylatorów.
Odmiany i zasady systemów anty-trendowych
Istnieją również systemy strategii przeciwdziałania trendom, w których polecenia kupna lub sprzedaży są odbierane, gdy ceny zbliżają się do granic kanałów trendu: sygnał kupna pojawia się, gdy cena zbliża się do dolnej granicy kanału, natomiast sygnał sprzedaży jest generowany, gdy cena zbliża się do górnej granicy kanału.
Zasada określania granic zmienności może być wykorzystana nie tylko do opracowania trendów, ale także do budowy strategii przeciwdziałania trendom. Jednak w systemach anty-trendowych sygnał kupna nie pojawia się, gdy ceny przekraczają górną granicę zmienności, ale tylko gdy ceny zbliżają się do dolnej granicy. Podobnie sygnał sprzedaży w tego rodzaju systemach pojawia się, gdy rynek zbliża się do górnej granicy zmienności instrumentu będącego przedmiotem obrotu.
Przykładem strategii handlowej, której celem jest otwieranie pozycji podczas ruchów korekcyjnych, jest system, który wykorzystuje średnie ruchome do ustalenia możliwego celu. W tej strategii sygnał otwarcia długiej pozycji pojawia się, gdy szybko zmieniająca się średnia dotknie wolno zmieniającej się średniej. Podobnie, krótką pozycję należy otworzyć, gdy szybko poruszająca się dotknie dna jej wolniejszego odpowiednika.